Rudella is 32 jaar en zij woont met haar twee geweldige zonen in Almere. Ze is geboren in Aruba, maar woont verder heel haar leven in Nederland. Haar oudste zoon is 13 jaar oud en haar jongste zoon is 5 maandjes oud. Een groot leeftijdsverschil, maar ze had noooit gedacht dat ze nog een kind zou krijgen. Dit is haar verhaal..
Rudella’s story
Ik was jong toen ik moeder werd. Ik raakte zwanger op mijn 18e en op mijn 19e was ik bevallen. Destijds was ik samen met de vader van mijn zoon Jahfari. Ik woonde toen in Utrecht.. Ondanks ik de pil slikte, werd ik zwanger. Het was niet gepland, maar hij is echt mijn blessing! Ik was ontzettend blij met mijn zoontje, maar helaas gingen mijn partner en ik snel uit elkaar.. het was geen fijne relatie meer.. Ik was een jonge moeder, dus ik trok bij mijn ouders in en ik begon aan een nieuwe opleiding. Het was een rustige tijd, ik was weer single en genoot van mijn zoontje. Ik ging na een tijdje op mezelf wonen en ja, ik miste het ‘samen zijn’ wel. Toen kwam ik na 15 jaar mijn huidige vriend tegen en het was weer als vroeger. Ken je dat, dat fijne gevoel als je iemand na een lange tijd weer zie. Ik raakte enorm snel zwanger, maar toen begon het..
10 juni 2016, ik vergeet deze dag NOOIT meer.
Mijn vriend en ik zaten op de bank, maar ik had de hele dag last van zware zuuraanvallen. Mijn vriend en ik gingen Rennies kopen bij de tankstation. Rond 23.00 uur zijn we de auto ingestapt. Zij hadden het helaas niet meer, dus we gingen langs de nachtapotheek in het ziekenhuis. De baliemedewerkster zag hoe ik eraan toe was en vroeg meteen of ik niet even langs de arts wilde. Ik dacht: Ok! Een arts nam een kijkje en adviseerde dat ik even langs de gynaecoloog moest gaan voor een check. Inmiddels is het al middernacht en mijn vriend werd er ongerust van. Er werd meteen een echo gemaakt en toen kregen we het te horen.
Onze kleine man houdt vocht vast in zijn buikje en hoofdje. We moesten ons de volgende dag om 10:00 uur melden bij het AMC voor nacontrole. Die nacht waren wij om 02:00 uur thuis en we konden niet slapen. We zaten met zoveel vragen en er kwam zoveel op ons af. De volgende dag gingen we naar het AMC en het was erg stil tussen mij en mijn vriend. Eenmaal aangekomen in het AMC werd mijn bloed geprikt en werd ik gekoppeld aan de hartbewaking. Hier werd er gekeken of zijn hartje goed klopte en het ging vreselijk snel.. Ineens kwamen drie artsen erbij en zij keken mee naar de echo. En toen kregen wij het slechte nieuws…
Jullie baby gaat dit niet overleven, hij zit vol vocht en het ziet er slecht uit..
Alles werd zwart en we wisten niet wat we moesten doen/zeggen.. Het werd ons allemaal te veel. Mijn vriend werd boos, want ik werkte teveel en zorgde niet goed voor mezelf.. Je weet niet wat je moet.. We waren die dag stil en alleen maar aan het huilen. Die maandag moesten we ons weer melden in het AMC dan kon een specialist er goed nakijken, het was namelijk weekend en ‘goede’ artsen zijn dan vrij.
Maandag werd er weer een echo gemaakt en zagen ze dat het er heel slecht uit zag. Hij had twee lekkages in zijn hart en zwakke hartspieren. Ik was toen 25 weken zwanger en volgens de wet mochten ze mijn zwangerschap niet stoppen. Ik moest dus wachten tot mijn kleine prins het zelf opgaf of ik zou ernstig ziek worden. Vanaf toen moesten wij ons wekelijks melden in het ziekenhuis ter controle en voor onderzoeken.
Ik ben meteen gestopt met werken en ik zat enorm veel thuis. Ik kon alleen maar huilen.. Ik begreep het allemaal niet en ik wist me geen raad meer. Op een gegeven moment moest ik zelfs zijn begrafenis regelen, ik deed dit huilend aan de telefoon. Ik moest al ‘afscheid’ nemen..
De wekelijkse controles bleven doorgaan en gelukkig nam het vocht niet toe en bleef alles stabiel. Dit gaf een beetje hoop dat hij het wel zou redden. We moesten er rekening mee houden dat het natuurlijk mis kon gaan. Na een aantal gesprekken met verschillende kinderartsen werd ons duidelijk wat er zou gebeuren. Als onze prins het niet zelf opgeeft en ik niet ziek werd, dan zou onze zoon gehaald worden met 37 weken. Voor mij was dit een enorme zware tijd, lichamelijk en geestelijk. Ik kon niet meer lopen, slapen of normaal ademen. Doordat mijn prins ziek was, produceerde ik te veel vruchtwater.
Zelf ben ik meerdere malen opgenomen in het ziekenhuis vanwege de pijn. Met 32 weken vonden de artsen en gynaecologen het genoeg en kreeg ik een ontlastende vruchtwaterpunctie. Ze hadden toen 2 liter vruchtwater weggehaald. Het was allemaal zo heftig, maar toen ging het weer mis L. Mijn weeën begonnen en de artsen waren in paniek, want ik had heeel veeeel pijn! Ik kreeg weeënremmers en de pijn nam gelukkig af. Ik moest even in het ziekenhuis blijven, maar mocht daarna naar huis.
Alles was emotioneel zo zwaar en ik vond het zo zwaar om mijn vriend te zien huilen. Hij zag hoeveel pijn ik had en dat ik met mijn buik moest lopen. Hij vond het enorm zwaar, want dit was mijn laatste babywens en ik heb zover een horrorzwangerschap. Na mijn vruchtwaterpunctie bleek dat het niet goed geholpen had en na een dag moest ik weer terug naar het ziekenhuis. We waren uitgeput.. we konden weer opnieuw beginnen. Nu zijn we al weken bezig, vol vragen/verwarring en we waren het zat. Mijn vriend kreeg het gevoel dat we niet serieus werden genomen. We wilden daarom graag een second opinion. We hadden dit besproken met de artsen en zij begrepen ons gevoel. Zij vertelden dat ze zich juist veel zorgen maakten en zelf ook niet wat wisten wat er aan de hand was. Dit wilden ze niet laten blijken aan ons. Ze stelde ons gerust en ze gaven aan dat ik een sterke vrouw was en ik moest volhouden. Het zou namelijk het beste zijn als we het zouden redden tot 37 weken. We gingen naar huis en ik deed er alles aan om tot die tijd sterk te blijven. Maandag 22 augustus was ik thuis en omg, het gebeurde: mijn vliezen waren gebroken. Ik raakte in paniek en ik belde meteen mijn vriend op. Hij kwam me meteen ophalen en we gingen naar het AMC. Er gebeurde daarna eigenlijk niet, maar de volgende dag kreeg ik weeën. De weeën waren helaas te zwak om mijn prins op een natuurlijke wijze op aarde te brengen, dus kreeg ik een keizersnede. Ik herinner me nog dat ik tegen mijn vriend zei: Ik wil hem horen huilen’. En dat gebeurde en we barsten samen in huilen uit. We konden het niet geloven, onze prins was er! Hij werd meteen meegenomen door de artsen en mijn vriend ging meteen mee.
Mijn prins werd onderzocht en kreeg een zuurstofmasker. Ik zag heeeel even en hij was zo groot, maar dit was vanwege het vocht dat hij vasthield. Ik lag nog op de operatietafel terwijl zij bezig waren met het onderzoek. Mijn vriend kwam terug en zei meteen: Liefje, hij lijkt op mij, hij heeft niets van jou. We konden er om lachen! Ik mocht hem na het onderzoek even zien en we waren ZO gelukkig. Na een zenuwslopende tijd vol slecht nieuws waren we zo blij en gezegend dat onze zoontje levend geboren is.
Na zijn geboorte moest onze prins aansterken en wij mochten naar huis. We bleven een maand in het ziekenhuis en ik kan met zoveel trots zeggen dat onze zoon het goed maakt. Hij is 5 maandjes oud en oogt als een gezonde baby. De artsen weten tot de dag van vandaag niet wat er precies aan de hand was. De onderzoeken lopen nog, maaar ik geniet ELKE dag van hem!
Door deze ‘trauma’ heb ik samen met mijn vriend besloten om geen kinderen meer te krijgen! Ik heb twee knappe jongens en nog 2 bonuskindjes, het is goed zo! Ben gewoon bang om dit nogmaals mee te maken en dat kan ik geestelijk niet. Daarom had ik besloten om sterilisatie onder te gaan en dit is inmiddels al gebeurd! Je weet nooit hoe je zwangerschap gaat verlopen, dit hadden wij ook niet verwacht! Maar ik had wel iets beter na mijn lichaam moeten luisteren. Ik werkte wel te veel en te lang en dat was niet goed voor mij. Daarom adviseer ik andere moeders luister naar je lichaam als je zwanger bent.
My story, my blessings – Rudella
Wauw, wat een verhaal. En echt rot voor jou en jouw gezin om dit mee te maken! Gelukkig is alles goed gekomen. Kan me niet voorstellen hoe vreselijk deze periode voor je was. Veel geluk en gezondheid toegewenst!