Best gelezen artikelen

Moederschap

  • Heerlijke Netflix binge series

    Heerlijke Netflix binge series
  • Voor haar was er helaas geen roze wolk

    Voor haar was er helaas geen roze wolk
  • Recept Big Mac Taco’s

    Recept Big Mac Taco’s
  • Alternatieve vragen om te vragen hoe de schooldag van je kind was

    Alternatieve vragen om te vragen hoe de schooldag van je kind was

MOMSTORY Charissa | Hoe ver kan hij gaan voor zijn moeder?

MOMSTORY Charissa | Hoe ver kan hij gaan voor zijn moeder?

Hoe lang hou ik het nog vol? Hoe ver kan hij gaan voor zijn moeder?

ABOUT ME 

Mijn naam is Charissa van dijk, geboren en getogen in Almere en ik ben 25 jaar oud. Mijn ouders zijn erg snel gescheiden en op 3 jarige leeftijd ben ik geadopteerd door mijn stiefvader waar ik een hele goede band mee had. Ja, je leest het goed.. had ja. Met mijn eigen vader heb ik geen contact mee en nu ook niet met mijn stiefvader, waar mijn nog jongere zusje van 20 uit is voortgekomen.

Kortom : we hebben een aardig turbulente jeugd achter de rug. Toen ik 13 jaar was, koos mijn moeder ervoor om van mijn voormalige stiefvader, ik noemde hem papa, te scheiden. Mijn ‘papa’ was een alcoholist en zoals de uitspraak luidt : ‘Drank maakt meer kapot dan je lief is’. En zo is het ook echt… De drank maakte ons gezin kapot. Al vrij snel kwam mijn huidige stiefvader in beeld. Deze man kende ik al wat langer omdat wij vroeger op dezelfde camping stonden als hem en zijn gezin. Al met al, ruim een jaar later hebben mijn gescheiden moeder en hij als gescheiden man elkaar weer gevonden. Ja, wat gaat er dan door je heen als een tienermeid? Tuurlijk, je staat er niet helemaal achter in het begin. Je hebt namelijk voorheen al gezien dat het niet werkt met die mannen, dus ik dacht ; Ik ben HE-LE-MAAL klaar met die kerels!

Maar gevoelens en gedachtes kunnen veranderen. Inmiddels zijn mijn ouders (Jawel, zo noem ik ze!) al 12 jaar samen en heb ik eindelijk kunnen zien wat ‘ECHTE LIEFDE’ is. Ik ben vanaf mijn 14e dus opgegroeid in een liefdevol gezin, met een man die ik voor mij echt een vader kan noemen, de vader die ik zelf niet meer had, en mijn dochter heeft een geweldig leuke opa nu!

My STORY

In oktober 2015 kwam ik terug naar Nederland vanuit Turkije, waar ik destijds voor een paar maanden woonde én werkte. Ik pakte mijn leventje weer prima hier op, en genoot van de salsafeestjes waar ik regelmatig naartoe ging. Zo leerde ik mijn toenmalige vriend kennen, genaamd C. Ik gaf hem salsales, hij was één van mijn cursisten. In het begin trok hij mij niet echt, kwam vaak laat, noem het maar op.  Tijdens een feest van de dansgroep werd ik meegevraagd naar een feestje. Ik ging erheen en jawel hoor.. daar was hij dan. We raakten aan de praat en het klikte. Hij was eigenlijk niet mijn type, maar ik dacht, ik ga dit keer niet voor iemands uiterlijk. Once you fall for someone’s soul, you will fall in love with everything about them’. Dat was waar op bepaalde vlakken. We hadden dezelfde interesses, het leek een perfecte match. We raakten steeds closer, deden alles samen en dat vond ik ook belangrijk. Intimiteit was wel op een laag pitje, maar dat leek toen minder belangrijk. We hadden geen sex on fire maar we hadden het verder goed.. Nou, dat dacht ik… Totdat Shownieuws in bed kijken onze ‘actie’ werd.

ABOUT MY EX

Ik ben niet het zogeheten ‘girl next door’ meisje. Ik zit behoorlijk onder de tattoo’s en piercings, wat mensen vaak al een oordeel over mij geeft. Verder ben ik een hele spontane meid hoor, al zeg ik het zelf! Mijn lieftallige ex belijdt een geloof, het Kedjawen. Vraag me niet wat het is, want geloof me.. je kunt er weinig over vinden! Mij is verteld dat het een Javaans orthodox geloof is, wat allang verbasten is in de tijd dat VOC handel dreef met Java. Ik had hier zelf niet echt interesse in, dus ik ‘bemoeide’ me er niet mee en liet hem zijn ding doen. Mijn ex moest twee keer per week bidden met rode en witte rozen en eens per maand ‘besprenkelde’ hij zijn huis. C had een uiterst bijzondere band met zijn moeder, zo zal ik het maar netjes noemen. Zijn moeder wilde mij eerst niet leren kennen, want ja.. ik paste met mijn tattoo’s niet echt in haar perfecte plaatje. Maanden verstreken en ik ontmoette uiteindelijk mijn schoonouders. Zijn vader was een hele lieve man, een hard van goud maar geen ruggengraat betreft zijn rol in de relatie. Zijn moeder was enorm dominant, haar wil was wet. Afijn, ik viel toch aardig in de smaak als ‘dat meisje met die tattoos’ en deed erg mijn best om leuk gevonden te worden door de familie.

Jawel, dit is mijn grootste valkuil.. ik ben een pleaser. Ik probeerde telkens naar de maatstaven van mijn ex en zijn familie te werken, zonder dat ik dit überhaupt door had. Want ja, als ik niet met zijn moeder overweg kon, dan zou het niet werken. zei hij steeds. Zijn moeder was de belangrijkste vrouw in zijn leven. Logisch wel, maar moest dat nou zo extreem? Ik had het geaccepteerd en een beetje losgelaten.

Hij zei letterlijk: als je niet met mijn moeder overweg kan, dan gaat dit NIET werken.

Na ongeveer 10 maanden riep C. dat hij heel graag een kindje wilde. Hij was tenslotte al 30, dus het klokje begon te tikken. Zijn ouders waren niet de jongste meer , in leeftijd viel dat reuze mee maar in hun staat van doen waren ze in mijn ogen ‘oud’. Ze hadden weinig om handen samen, dus hingen ze vooral aan ons en namen we ze veel mee op sleeptouw. Anders als de mijne, die denken soms nog dat ze 18 zijn, hebben veel plezier in hun eigen leven en altijd wat te doen! Geweldig dat verschil vond ik altijd!

Op mijn 23e verjaardag besloten wij om de pil weg te gooien én ervoor te gaan. Binnen een maand hadden we een positieve test. Op 1 juli was ik uitgerekend en wat waren we blij. Mijn geluk kon niet op. Ik wilde altijd een meisje (had stiekem een voorkeur) en ik had al een naam, dus dit nam mij over. 14 december (was bijna 3 maanden zwanger) wist niemand nog over zwangerschap, behalve mijn jongere zusje. Wij zijn toen voor zijn geloof getrouwd. Dit was enorm belangrijk voor hem, dus ik deed dit met alle liefde voor hem. Hier hebben we meteen bekendgemaakt dat we zwanger waren (dubbelfeest). Iedereen was enorm blij, maar dit sloeg al snel om aan de kant van C. Je ziet het al aankomen, ik kreeg een paar dagen laten de verwachte preek van mijn boze schoonmoeder. Ze zei het volgende: Denk maar NIET dat jij vrouw nr.1 wordt, dat zal IK altijd blijven. 

Boze schoonmoeder, ja ze bestaat echt..

Ik vond het eerst wel grappig, want ik dacht: ik zie dit niet als een concurrentiestrijd. Zij is zijn moeder en ik ben zijn vriendin, dat is prima. Echter ging C. volledig op in de mening van zijn moeder. Ze moest overal bij betrokken zijn én alles als eerst weten. Ik wist niet wat ik meemaakte, alle foto’s die ik via Whatsapp moest in een gedeeld bestand, zodat zij ze ook gelijk te zien kreeg!

Weg privacy, hallo relatie met C én zijn moeder..

De zwangerschap verstreek en ik kon steeds minder hebben van deze vrouw, dus ik begon afstand te nemen. Wij werden een gezin, dus wilde de laatste weken saampies genieten voordat de baby kwam. Echter vond hij dit niet kunnen tegenover zijn ouders. Met 7 maanden was er een ritueel in zijn geloof, een mitonie heet het. Hier moest zijn moeder mijn buik zegenen, om te bidden dat de bevalling goed zal verlopen. Nou.. dacht ik niet. Alles wat mis kon gaan bij de bevalling, ging ook goed mis, maar komt later aan bod.

Van een rose wolk naar een grijse wolk

De laatste weken naderde voordat ik zou bevallen. In plaats van blijdschap, de laatste momenten samen delen, kwam er juist een grijze wolk over me heen. Ik voelde me heel alleen, kon mijn emoties niet delen (je kent het wel, hormonen) en ik raakte in mijn eigen coconnetje. Ik durfde mijn familie niet te benaderen met onze problemen, want ik schaamde me. Ik voelde de schaamte van de band tussen mijn vriend en zijn moeder. Ik kon dat moeilijk verbergen, want waar wij uit elkaar groeiden, groeide hij en zijn moeder steeds dichter naar elkaar. Dit resulteerde in hand in hand lopen in de stad, elkaars hoofd masseren als we op visite waren en zelfs dat hij zijn moeders rug wrijfde in een openbaar restaurant in het bijzijn van mijn familie. Ik vind het alleen mooi als een man een goede relatie heeft met zijn ouders, maar dit ging mij te ver. Het viel mijn familie ook op dat zij een bijzondere band hadden. Dit was ook het moment dat ik het niet meer kon verbergen en mijn verdriet heb uitgesproken naar mijn familie.

De bevalling

De bevalling naderde, op 1 juli ’17 was ik uitgerekend. Ik wilde graag in bad bevallen, maar vanwege mijn GBS virus had ik antibiotica giften nodig en mocht na overleg in Blaricum in het ziekenhuis in bad bevallen. We zijn naar het ziekenhuis gereden en ik ging als een speer! Daar liep ik dan, met m’n infuuspaal door de gangen van het Tergooi, omdat ik sterk van mening was dat lopen goed zou zijn voor de ontsluiting! Man man man, wat hebben we gelachen! Jawel, ik ben een bikkel, al zeg ik het zelf. De weeën deden hun werk niet, na een lange tijd bleef ik op 5cm ontsluiting. De verpleging hield de baby goed in de gaten, wat bleek.. haar hartslag viel naar 38. Toen begon alle paniek..

Het leek wel een film! Er werd op een knop gedrukt en zo kwam er een stuk of 6 man naar binnen rennen! Ik voelde hun paniek, mijn moeder was ook in paniek en ik dacht .. OMG! Ze roepen: spoedsectio, dus het werd een keizersnede. Shit.. dit was het laatste wat ik wilde, maar uiteraard geen keus. Ik werd als een gek door de gang meegenomen in het bed, ik heb artsen nog nooit zo hard zien rennen met een patiënt.. Ik werd naar de OK gebracht en vroeg heel zacht wat me te wachten stond. Het leek alsof ik schreeuwde, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Ik raakte in shock: Mevrouw, u gaat onder narcose. En het enige waar ik aan kon denken was mijn baby: Gaat ze dood? vroeg ik. Mevrouw, we kunnen niks zeggen. We kunnen niet garanderen of we jullie allebei eruit krijgen. Zo werd ik onder narcose gebracht, op dat moment dacht ik dat ik licht in mijn hoofd werd. Een tijd daarna werd ik wakker! Ik raakte in paniek wakker! Waar is mijn kind? Leeft ze? Waar is ze? Wat is er gebeurd?! De dokter kwam aangesneld en zo werd mij verteld dat onze dochter was geboren en ze leefde. Ze lag weliswaar in de couveuse, ze had een zeer slechte start… maar ze leefde! Dat was het enige wat voor mij telde..De eerste dagen waren enorm zwaar, ik jankte de hele dag van de pijn in mijn buik en ze hebben door de intubatie mijn keel wat open gehaald, waardoor ik steeds moest hoesten en beetje bij beetje bloed opspuugde.

Het ging al snel mis..

Onze eerste ruzie stond ook al voor de deur. Precies 24 uur na de geboorte van onze dochter hadden we ruzie. Mijn zeer meelevende ex (NOT!) was boos omdat hij niet kon slapen door mij en mijn gejank. Dagen verstreken en wij mochten na vier dagen naar huis. Hier werd het ook niet veel beter. De kraamverzorging dweilde niet, want dat stond niet in hun takenpakket. Mijn ex wilde dit niet doen, dus ik stond na vier dagen te dweilen, terwijl ik amper kon lopen. C. had drie weken vakantie genomen, zodat hij zoals hij het noemde, ‘mij kon helpen’. Ik heb daar vrij weinig van gemerkt, want hij was al te beroerd om de kraamvisite wat te drinken en een beschuitje aan te bieden. Dat kwam allemaal op mij neer. Ik deed dan ook een vreugdedansje toen hij weer ging werken na 3(HELE LANGE) weken!

Tijdens zijn vakantie kwam zijn moeder vrijwel elke dag langs met familieleden.  Mijn ex werd voluit gefeliciteerd met de geboorte van ZIJN kind en ik werd niet begroet, aangekeken, helemaal niets. Er werden veelal foto’s gemaakt van ZIJN nieuwe aanwinst, met de hele familie erop, behalve ik. Het werd me nog duidelijker. Ik hoor hier niet bij. Zijn moeder kondigde heel vaak dat het ook haar kind was. Als ik mijn dochter uit de box wilde halen of even wilde vasthouden, dan was het zij of iemand anders van de familie die bepaalde dat ik mijn eigen dochter niet mocht vasthouden. Ook wilde mijn schoonmoeder dat mijn dochter zoveel mogelijk bij haar was en ik mocht daar liever niet bij zijn. Ze is met vervroegd pensioen gegaan, zodat ik fulltime kon blijven werken en zij elke dag met mijn dochter had. (Dit kwam achteraf allemaal ter sprake) En mijn ex, ja .. die stond helemaal achter zijn moeder.

Genoeg is genoeg

Intussen liep mijn emmertje vol. In plaats van dat ik me beter ging voelen, werd het eigenlijk slechter. Ik voelde me in de steek gelaten en ik voelde me vooral geen waardige moeder. Ik had mijn dochter niet zelf op de wereld mogen zetten, ik moest tegenover zijn familie mooi weer spelen en mijn keizersnede ontkennen, Want ja… zij konden niet aan iedereen vertellen dat het NIET goed was gegaan, ze hebben tenslotte gebeden voor een‘goede bevalling’. Dus zoals mijn ex-schoonmoeder ook zei: het is niet nodig om te vertellen, alles is gewoon goed gegaan.

Maar alles was helemaal NIET goed gegaan! En alles gaat nog steeds NIET goed! Ik kon amper lopen van de pijn, maar ik moest alles alleen doen voor onze dochter. De 3 weken die mijn ex inzette om mij te helpen, heeft hij amper een luier verschoond en geen enkele nacht opgestaan om mij te ondersteunen. Hoezo niet? Nou, ik had vakantie, zei hij dan.

Ik kreeg steeds meer paniekaanvallen. Ik was moe.. Nee!, ik was KAPOT. Ik bleef flashbacks krijgen van het moment dat er paniek ontstond in de ruimte waar ik zou bevallen en herleefde elke nacht dit afschuwelijke moment opnieuw.  De weken verstreken en het ging steeds slechter tussen ons. Met 6 weken kwam er weer een ritueel. Mijn dochter werd gedoopt in een bad met bloemen en ze moesten een plukje van haar haar hebben. Ik wilde hier aan meewerken, maar op MIJN voorwaarde ; ik knip het haar en ik beslis hoeveel dat is. Ik was ZO blij dat mijn dochter haar had, dus NO WAY dat ik dat eraf ging scheren! Zo gezegd, zo gedaan! Ik werd er enorm scheef op aangekeken, maar dat deed me niets. Totdat er een tante (zij moest mij vanaf het begin al niet, want ik was niet van ‘haar stand’) tegen mij uitviel dat ‘haar kop’ gewoon kaal moest, en als ik haar schoondochter was, dat ze het gewoon gedaan had. Ik raakte hiervan in shock, omdat zij me voor het oog van ongeveer 20 man zo voor het blok zette. Ik was verslagen! Wat gebeurt hier?! En waar is mijn ex die het voor mij opneemt?! Nou goed, ik doe het zelf wel! Nou tante, als jij mijn schoonmoeder was dan hadden wij hier ruzie over gehad, want ik ben haar moeder en ik beslis! Ik hield het nog netjes vond ik zelf, maar mijn ex werd boos op mij. Eenmaal thuis aangekomen werd dit alleen maar erger. Ik probeerde mijn ex duidelijk te maken wat deze hele situatie met mij deed. Ik sprak vanuit mijn gevoel, dat ik verdrietig was en me eigenlijk alleen een draagmoeder voelde. Ik maakte hem duidelijk dat ik zelf wilde bepalen wanneer ik mijn dochter vasthoud, maar mijn mening telde niet.

Ik was er klaar mee

En lieve lezers, zo werkt dat met narcisten. You can NEVER win. Als ik hem vertelde dat hij me niet goed behandelde, dan zei hij dat ik hem zo maakte.  Als ik vertelde hoe veel pijn hij me deed, zei hij dat ik te gevoelig was. Ik kón gewoon niet winnen. Na deze week liep het zo uit de hand dat we een ruzie kregen. Ik stond op de trap met onze dochter van 6 weken oud. Mijn ex ging intimiderend voor mij staan op de trap en drukte me tegen de muur aan, met ons kind. Het was klaar, we kwamen er niet uit. Na deze ruzie zette mijn ex mij zonder pardon met een baby van 6 weken op straat. Ga maar naar je moeder, zei hij. Gelukkig hebben mijn ouders mij met alle liefde en steun opgevangen. Ik trok bij mijn ouders in, erg fijn ook want zo konden zij mij ondersteunen in mijn depressieve gevoelens en de zorg voor mijn dochter soms even overnemen. Ik was vol van verdriet… maar verdriet gaf me inzicht..

Eindelijk kon ik weer ‘Charissa zijn’. Ik ben mezelf enorm verloren zonder dat ik dit doorhad. En dit kwam er nu allemaal uit. De tijd bij mijn ouders in huis heeft mij heel veel na laten denken.. Ik was natuurlijk kapot, mijn droom van een gezin spatte uiteen, en nu moest ik het alleen gaan doen. Dit maakte me bang, kan ik dit? Kan ik een goede moeder zijn voor haar? Maar ik kreeg vertrouwen.. Want ik mocht weer Charissa zijn. Na 3 maanden kregen mijn dochter en ik onze eigen woning. Ons eigen plekje, die ik kon inrichten zoals IK dat wilde, een plek wat ik mijn huis kon noemen. Mijn vertrouwen kwam langzamerhand terug. Ik was nog steeds aan het strijden tegen mijn negatieve gevoelens, mijn depressieve gevoelens maar beetje bij beetje, voelde ik dat ik steeds meer zonneschijn in me dagen vond.

Hoe nu verder..

Mijn ex wilde nog altijd contact met mijn dochter, zonder dat hij normaal kon doen tegen mij. Hij was erg respectloos naar mij, met uitspraken als: ‘Jij bent geen moeder, ze is alleen uit je gekomen maar meer ben je niet’. Gelukkig heb ik een enorme persoonlijke groei gemaakt waardoor ik mezelf wél een waardige moeder vind, dus dit doet me nu nog vrij weinig. Ik heb hem al die tijd de mogelijkheid gegeven ons dochter wekelijks te zien, maar haar de eerste maanden niet meegegeven, omdat ik niet wilde dat zijn moeder in haar buurt kwam zonder een gesprek van tevoren.

Ik wilde erg graag een gesprek met zijn ouders. Ik was inmiddels zo sterk dat ik voor mezelf kon opstaan en de 1,5 jaar van ontkenning aan hen wilde uiten. Ik wilde hen vertellen wat dit met me heeft gedaan. Ik hoefde geen begrip, ik had alleen behoefte aan de kans om me uit te spreken en te vertellen wat ik wel en niet normaal vond. Pas dan wilde ik hen bij mijn dochter laten. Mijn ex weigerde dit dus tot nu toe heeft mijn dochter haar opa en oma van zijn kant niet meer gezien.

Onze band verloopt nog steeds uiterst stroef en we praten niet met elkaar. Ook niet betreft onze dochter, want hij heeft niks te maken met mij, zegt hij dan. In april 2018 hadden wij een zitting bij de rechtbank, waarin is vastgesteld dat mijn ex haar 2 uurtjes per week krijgt, zonder het bijzijn van derden. Dit was een eis van mij, omdat ik van mening was dat het zíjn kind is en hij daar een band mee moet opbouwen, aangezien mijn dochter hem eigenlijk niet goed kent. Het kind is van hem, niet van zijn moeder. Ik heb hier mijn zorgen uitgesproken over de symbiotische relatie die hij had met zijn moeder en hoe zij dit op mijn kind aan het doorvoeren waren, en zij haar rol als oma verwarde met een moederrol. Zo is de Rechtbank, in advies van de Kinderbescherming, tot de conclusie gekomen om te starten met 2 uur per week. Dat ging meteen stroef, verschonen van luiers wilde hij dan niet, eten en drinken en alle andere benodigdheden moesten meegegeven worden, omdat C. niet op kosten gejaagd wilde worden. Ze woonde bij mij, dus het was niet zijn probleem, zei hij dan. Maar goed, ik wil niet dat mijn kind iets te kort komt, dus ik geef braaf alles mee, tot aan flesjes limonade.

We zijn gestart met ouderschapsbemiddeling, maar tot nu toe nog geen stap dichterbij gekomen. Ik ben, volgens mijn ex, paranoïde en wat er allemaal gebeurd is, dat is allemaal niet waar. Ik was klaar met de leugens van mijn ex. De maat was vol, ik wilde nu eerlijkheid en openheid, want ik kan niet meer leven in de rol die ik had in onze relatie. Ik had tenslotte niemand meer om te pleasen, en was blij dat ik mezelf weer kon zijn. Dit is dan ook de reden waarom we gewoon niet aan een normale ouderrelatie kunnen werken.

Zij én ik, tegen de wereld.

Inmiddels zijn we ruim 1,5 jaar verder. Ik ben nog steeds aan het strijden in juridische procedures betreft mijn ex. Gelukkig heeft hij geen gezag, dus ik kan hier nog in beslissen. Erg trots ben ik op mezelf, want ik bén een goede moeder en mijn dochter is gek op me. Ik heb een uitdagende periode achter de rug, maar heb mezelf erdoorheen geslagen. Ik kan nu écht alles aan. Ze is een kleine draak vol temperament, maar wanneer ze ’s avonds voor haar flesje roept: Mammie kriebelen kriebelen (mijn diva wilt gekriebeld worden voor het slapen) of ze zegt: Mama hou van jou!, dan voel ik de sterkste liefde ooit die mijn dochter me dan weer geeft.. Op de dagen dat ik niet zo goed in mijn vel zit, voelt zij mij aan. Dit kan écht niets evenaren, ze is mijn wereld.

Over een maand moeten we weer voorkomen bij de rechter en ik ben erg benieuwd wat er komen gaat. Uiteraard ben ik gespannen, maar ik zal blijven strijden voor mijn dochter, tot het einde.

Lieve, lieve mama’s, of iedereen die dit leest…

Blijf vooral bij jezelf en doe wat voor jou goed voelt. Niets of niemand kan beter beslissen als een moeder voor haar eigen kind(eren). En laat je nooit, maar dan ook nooit… zó ontkent voelen dan wie dan ook. Je mag er zijn, zoals je zelf bent. Je bent veel sterker als je ooit denkt.

Liefs, Charissa.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Volg:
Share:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *