Zwanger zijn, op een roze wolk zitten, een grote ronde buik om te showen, genieten van trapjes in je buik.. Het lijkt allemaal zo normaal.
Maar wat als je dit allemaal zo graag wilt en verwacht, maar het gebeurt niet?
Dit overkwam mij totaal onverwacht.
Ik vind nog steeds moeilijk te bevatten…
Ik doe mijn verhaal, omdat ik heb gemerkt tijdens mijn zwangerschap dat er toch een taboe heerst op een prenatale depressie. Tijdens een zwangerschap ‘hoor’ je blij te zijn, je ‘hoort’ te genieten, blij te zijn met het kindje. Maar wat als dat niet aan de orde is terwijl je zo graag zwanger wilde worden? Wat als je wereld op instorten staat door de hormonen die door je lichaam gieren en je het allemaal niet in de hand hebt? Voor mensen die dit niet meegemaakt hebben moeilijk te bevatten en eigenlijk niet te begrijpen. Toch probeer ik hier mijn verhaal te doen.
En daar was het streepje, heel licht maar een streepje is een streepje….
We zijn zwanger!
Ontzettend blij en dolenthousiast dat we voor de tweede keer een wondertje verwachtten. Een eerste echo wordt ingepland, met 8 weken, om toch nog even die extra bevestiging te krijgen dat het echt zo is. Alhoewel de bevestiging bij mij al erg snel duidelijk werd. Mijn buik begon namelijk al zichtbaar te worden met zes weken. Met veel enthousiasme naar de eerste echo, alles was goed. Een kloppend hartje! We waren opgelucht en blij maar toch, achteraf gezien, werden hier de eerste scheurtjes al voelbaar. Het voelde anders.
Familie en vrienden werd met trots verteld dat we weer zwanger waren en iedereen was uitgelaten en blij. Tijdens de 12 weken echo was wederom met de baby alles goed, maar ik voelde het toch allemaal anders dan bij de eerste. Daar gooide ik het dan ook maar op, het is de tweede, zal er wel bijhoren. Ik heb het allemaal al een keer meegemaakt dus ik zal me daarom wel zo voelen.
En nieuwsgierig als ik ben, een extra echo ingepland, namelijk de geslachtsbepaling. Wat zal het dit keer worden?! Met 16 weken zaten we er dus alweer. We kregen te horen dat we nog een mooi prinsesje konden verwachten! We waren blij, gelukkig…. toch?
Dit was in het geval van mijn vriend Mark zeker het geval, wat was hij trots! Maar in mijn geval ging het alleen maar bergafwaarts.
Ik voelde het niet, kijkend tijdens de echo en de echo foto’s. Ik voelde niet dat onbeschrijfelijke gevoel. Die vlinders in mijn buik. Blij? Nee ik was niet blij.
Wat was er aan de hand, moet ik dit vertellen?
Ach, het zal vanzelf wel overgaan, toch?
Tot de bom barstte…. het ging niet meer.. Ik was niet blij, niet vrolijk, mezelf niet en zelfs ongelukkig te noemen. Ik kon niets hebben dus had een onwijs kort lontje. Mijn buik die al flink gegroeid was, zat me in de weg. Ik vond het verschrikkelijk!
Maar hoe kan dit, dit was mijn droom! Nog zo’n mooi wondertje erbij om ons te gezin compleet te maken..
De weken verstreken en ik voelde me met de dag ongelukkiger worden. Ik voelde haar trappen en in plaats hiervan te genieten wilde ik dat ze hiermee ophield. Met daarnaast allerlei nare gedachtes die hierbij kwamen kijken. Dit kon niet meer, er moest wat gebeuren. Op dat moment hebben we de knoop doorgehakt, er moest hulp komen. Ik besloot een coach in te schakelen.
Het eerste gesprek volgde en het was een fijn, open gesprek en de daarop volgende gesprekken ook. Maar toch voelde ik me niet beter, juist het tegenovergestelde gebeurde. Het werd duidelijk dat ik alleen met praten het einde van de zwangerschap niet ging halen.
Toen kwam de 20 weken echo, Drie kwartier naar ons dochtertje mogen kijken.. Dit moet een moeder toch goed doen zou je denken.
Dit deed het niet. Ik probeerde me sterk te houden, maar de terugweg in de auto barstte ik toch in tranen uit.
Waarom voel ik me zo.. Het voelde alsof ik zat te kijken naar het kind van een ander….. Het brak m’n hart.
Elk trapje die ik kreeg, deed me pijn, ik kon hier niets mee. Ik wilde dat het ophield, ik wilde het niet voelen!
De daarop volgende weken ging het alleen maar slechter. Gesprekken met de coach, extra echo’s, extra afspraken bij de verloskundige, vaker naar het hartje luisteren. Het deed me allemaal niets. Ik was zelfs op het punt dat het allemaal niet meer hoefde van mij. Geen gesprekken, geen echo’s en zelfs geen kindje meer. Het maakte me onwijs verdrietig en heel ongelukkig.
Hoe kom ik hier uit?
Er spookte vreselijke gedachtes door mijn hoofd. Gedachtes die je als moeder zijnde niet ‘hoort’ te hebben. Al weet je dat het de hormonen zijn die een loopje met je nemen, je voelt je onwijs machteloos. Ik voelde me schuldig tegenover ons ongeboren kindje. Ik heb mezelf tot dan altijd in de hand gehad, toch werd het steeds moeilijker. Voor de verloskundige, coach en Mark was er een grens bereikt. Er moest meer hulp komen. Ik werd doorverwezen naar de gynaecoloog. Na een gesprek met haar werd ik met spoed doorverwezen naar de GGZ.
Een week later werd ik uitgenodigd op gesprek. Samen met Mark (wat moet ik toch zonder hem) het gesprek aangegaan met een psychiater. Hij kon precies de vinger op de zere plekken leggen. Het was een erg confronterend gesprek met als conclusie dat het zo niet langer ging. Na veel wikken en wegen besloten om medicatie te gaan slikken, in dit geval sertraline. ik ben totaal niet voor medicatie tijdens de zwangerschap, maar op dit moment was dit echt mijn laatste redmiddel. Ik moest uiteraard ook terug komen om meerdere gesprekken te voeren.
Thuis hadden we de afspraak dat ik niet meer alleen mocht zijn. Wanneer dit namelijk wel gebeurde, verloor ik mezelf in mijn emoties en negatieve gedachten. Momenten van alleen douchen waren er niet meer, ik had altijd een “oppas” om me heen. Achteraf ben ik hier ontzettend dankbaar voor, maar op dat moment voelde het verstikkend.
Ik leefde van dag tot dag. Elke dag voelde als een jaar en de tijd kroop voorbij.
Op dat moment hebben we gekozen voor een keizersnede, het liefst zo snel mogelijk. Dit is besproken in een MDO en ik kreeg akkoord dat onze dochter met 38 weken gehaald zou worden.
Nog een paar weken afzien.. Doorzetten! De laatste weken verliepen langzaam maar redelijk rustig.. De medicijnen deden hun werk en het werd iets rustiger in mijn hoofd.
Maar toen kwam de bevalling dichterbij…
De angst dat ik na de geboorte nog steeds geen goed gevoel bij de kleine zou hebben was immens groot. We probeerden ons zo goed mogelijk voor te bereiden. We namen een goede kraamhulp met flink wat ervaring. Naast de extra 16 uur die ik vanwege mijn psyche kreeg hadden we ook nog een familielid, ook een kraamhulp, gevraagd om daarna een aantal dagen te komen. We hadden een geboortefotograaf geregeld zodat ik na de tijd alles op mijn gemak kon verwerken met echte beelden en uiteraard mijn wederhelft die dag en nacht voor me klaar staat en waar ik altijd op terug kan vallen en altijd eerlijk alles aan kan vertellen, hoe erg het ook is.
Eindelijk werd het 26 november…
We waren als eerste aan de beurt, 7 uur aanwezig. 8 uur richting de OK en om 9 uur is ze daar dan eindelijk. Onze dochter Maelyn M.
Er gebeurt zoveel in mijn hoofd dat het niet te omschrijven valt. Tranen komen op en ik laat het maar gebeuren. Trots laat Mark onze dochter zien. Ik vind haar prachtig! Ze is perfect, een bos haar, prachtige ogen en zelfs het huiltje klinkt als muziek in mijn oren.
Ze wordt op mijn borst gelegd en ik probeer te genieten van het moment. Het is moeilijk, er is zoveel gebeurd en er gebeurt nog zoveel, maar ik probeer in het hier en nu te blijven.
Op de uitslaapkamer kunnen we haar eens echt goed bekijken. Alles zit erop en eraan. Tien vingertjes, tien teentjes en een heerlijke bolle toet. Mark haalt onze andere dochter Fayèn erbij en even voelt het goed. Even voel ik me gelukkig, het gezin is compleet. Mijn ouders en schoonouders worden erbij gehaald en iedereen is meer dan blij met de komst van nog een prachtige kleindochter. Ik blijf nog 48 uur met Maelyn in het ziekenhuis voordat we naar huis mogen.
Op 28 november mogen we naar huis. De hulptroepen staan thuis te wachten om ons op te vangen. de dagen vliegen voorbij, er wordt goed voor me gezorgd en de extra dagen kraamzorg doen me goed. En dan, dan sta je er alleen voor. De tweede dag gaat het al mis, Maelyn is erg ziek. Het RS virus, met als gevolg een opname en nacht in het ziekenhuis. Daarbovenop is mijn andere dochter ook nog eens goed ziek. Het duurt een week en nog een bezoekje aan de eerste hulp voordat Maelyn opknapt en eindelijk goed begint te groeien.
Doorgaan, gewoon doorgaan.
Doorgaan, gewoon doorgaan…… Dat is het enige wat ik denk.. Maar daar is die welbekende muur waar je dan keihard tegen aanloopt. Kop in het zand steken, hopen dat alles dan voorbij gaat en dat alles weer ‘normaal wordt.
Na vier weken doen alsof, knapt er iets. Het masker dat iedereen laat zien hoe geweldig het wel niet gaat breekt stukje voor stukje af. Mark prikt er volledig doorheen. Het gaat niet, er is te veel gebeurd. Ik kan het allemaal niet bolwerken. Mijn hoofd draait overuren en heb het gevoel dat ik gek word.
Harde geluiden, drukke ruimtes, zelfs boodschappen doen wil niet meer. Het is chaos in mijn hoofd. Tellen tot vijf en bij vier de tel kwijt zijn. Het liefst zit ik thuis, alleen, zonder iemand om me heen.. Sociale contacten heb ik amper. Ik laat iedereen links liggen en sluit mezelf af van de buitenwereld.
Wederom zoek ik contact met de psychiater en ga ik weer in gesprek. Mijn medicatie wordt verdubbeld en ik moet het rustiger aan doen. We kopen een weekplanner, niet meer dan één activiteit per dag plannen, boodschappen online bestellen en niet de drukte opzoeken.
Zorgen voor de meiden, dat is mijn taak. Mijn enige taak op dit moment.
Hoe gaat het nu?
Op dit moment, 4 maanden later, ben ik er nog lang niet, ik heb nog onwijs veel te verwerken, maar ik kan genieten van mijn gezin. Ik geniet van mijn vriend en dochters. Dit is al zoveel meer dan ik had gehoopt. Dankbaar ben ik voor mijn familie en vrienden die er voor me waren afgelopen jaar. Maar vooral ben ik dankbaar voor Mark, die me door dik en dun heeft gesteund. Alles moest hij accepteren, alle nare gedachtes heeft hij aan moeten horen. Het was een onwijs heftig jaar maar samen zijn we sterk en we gaan hier samen nog sterker uitkomen.
Een advies voor iedere (aanstaande) moeder is dan ook: blijf praten. Hoe moeilijk het ook is, hoe erg je je ook schaamt. Trek aan de bel!
Het zijn de hormonen die een loopje met je nemen. Het zegt niks over jou als persoon/(aanstaande) moeder.
Neem iemand in vertrouwen, lucht je hart en wanneer nodig schakel professionele hulp in. Niets is raar, niets is vreemd. Je kunt alleen maar trots zijn op jezelf dat je actie onderneemt en je het beste voor hebt met je (ongeboren) kindje en uiteraard met jezelf.