Dit is voor veel moeders vast herkenbaar. Zodra je kinderen hebt gaan vaak wildvreemde mensen tegen je praten. Zeker als je op vakantie bent.
De blog is geschreven door Sharifa, zij is een van de vaste gastbloggers van Babymomtalk. Lees hier meer over de gastbloggers
Zo had mijn jongste zoon een Argentijnse familie: vader, moeder, oma en twee kids die helemaal gek op hem waren. We waren heerlijk vakantie aan het vieren op Curaçao in een all-inclusive resort inclusief kidsclub. Curaçao is vanuit Montreal slechts 4 uurtjes vliegen en ik kan er gewoon Nederlands praten, wat ik soms wel even lekker vind.
Nu kan ik me ook nog redelijk redden in het Spaans dus de Argentijnse familie vond het leuk om af en toe een babbeltje te maken. Hun jongste dochter, ik schat een jaar of 12, speelde veel met mijn zoontje en hij vond de aandacht heerlijk.
Op een avond sta ik met mijn man en kids bij de koffiebar en het meisje komt naar me toe lopen. Mind you, ik heb mijn cocktailtje nog in mijn hand want we gingen koffie halen voor mijn man. Ze vraagt in het Spaans aan mij of ik ze me iets mag vragen. Ik zeg natuurlijk: Ja. En ze vraagt: Bent u in verwachting? Ik zei: hmmm neeeeee, absoluut niet en ik verslik me serieus bijna in mijn cocktail. Zij schaamde zich enorm en zei meteen: Oh sorry, ik dacht dat ik een klein buikje zag.
Dat arme meisje schaamde zich kapot. Little did I know dat ze het waarschijnlijk goed had gezien, maar ik wist nog helemaal van niets. Ik had meteen een complex en dacht van shit misschien toch maar de gym gaan opzoeken en iets aan mijn darmen gaan doen.
Terug van vakantie viel het me wel een beetje op dat mijn broeken steeds strakker zaten, nou ja vooral bij mijn buik. Maar ik heb al jaren lastige darmen en zodra ik niet gezond eet en wat alcohol drink wordt het er niet beter op.
Ik liet het voor wat het was en er gingen weer wat dagen voorbij en man, wat was ik moe. Dat was ik op vakantie eigenlijk ook al , maar we hadden zo’n idioot jaar achter de rug, dit was onze eerste vakantie als gezin in tijden.
Ik zag steeds meer mama’s in mijn omgeving die in verwachting waren. En ik betrapte mezelf met de gedachte: Zij zijn sterk, wat een heldinnen. Mij niet gezien! Ik heb twee kinderen die letterlijk aan me vastgeplakt zitten en nog steeds bij ons in bed slapen.
Ik begon me steeds meer vermoeid te voelen en ook duizelig. Het ging gewoon niet over. On top of it werd ik ook nog eens misselijk en moest ik vaak overgeven. Maar ja, dan dacht ik, zijn vast weer mijn darmen of jeetje misschien is het wel iets veel ergers of ik heb iets verkeerds gegeten.
Ik dacht, ik moet naar de arts toe want het werd steeds erger. Ik wist dat hij zou vragen of ik in verwachting was. Ik had nog ergens een oude over de datum test liggen en dacht ik doe die wel even, dan kan in ieder geval een zwangerschap uitsluiten. Dus hup first thing in de morning even een testje doen. Binnen een paar seconde had ik dat bekende streepje en ik dacht shit! Nou, die test zal wel oud zijn als ik de kinderen heb gedropt, dan rij ik wel even naar de drogist en haal ik wel een paar andere testen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik schaamde me dood bij de caissière. Ik ben altijd erg vriendelijk met haar en zij zei meteen: OMG, so exciting. I am crossing my fingers for you. Ik wist absoluut niet hoe ik daarop moest reageren. Er ging letterlijk van alles door mij heen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dankbaar super dankbaar dat ik kinderen kan krijgen en ik weet dat veel stellen er soms heel lang op moet wachten. Maar we hadden zulke heftige jaren achter de rug, ik was mentaal helemaal op. Ik vind vaak dat ik al enorm faal naar mijn kinderen toe.
Eenmaal weer thuis nog wat testen gedaan en ze waren allemaal positief. Ok in verwachting en wat nu??