18 juni 2017 Vaderdag, dat was de dag dat de zwangerschapstest positief bleek te zijn. We waren door het dolle heen. Al snel begon de ochtendmisselijkheid.
Lees het bijzondere verhaal van gastblogger Roos
Binnen 3 weken kon ik niks meer binnen houden. Ik had een hyperemesis gravidarium, extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ik kreeg hiervoor medicatie wat tijdelijk werkte. Binnen 1,5 week had dit middel geen effect meer en kreeg ik zwaardere medicatie.
Deze medicatie mag je maar 5 dagen gebruiken anders kunnen er neurologische problemen ontstaan. Gelukkig hielp dit iets meer en na op en af dit te gebruiken maakte het extreme plaats voor ongeveer 1x per dag/2 dagen als ik mazzel had. Ik was moe, verzwakt en had geen energie meer. Ik kon ook niet meer werken. Door het vele spugen was mijn maagklep geïrriteerd waardoor ik maagzuur en oprispingen kreeg. Hier kreeg ik ook medicatie voor. Alles onschadelijk voor de baby, anders had ik het niet genomen. Je went aan alles en past je leven aan op je ”ziek“ zijn. Ik kon langzaam weer wat kleine dingen oppakken.
20 weken echo
28 september kreeg ik de 20 weken echo. Spannend want wij wilde graag het geslacht weten. Het was een jongen, wie had dat gedacht. Dol blij waren we met het nieuws tot de echoscopiste zei dat zij iets bijzonders zag op de echo. Ze zetten het beeld stil en liet ons zien wat er aan de hand was. Zijn voeten staan naar binnen ik zag het meteen. Dit zou kunnen betekenen dat hij klompvoeten heeft. Ik keerde compleet in mijzelf en was verdoofd. De echoscopiste heeft het ziekenhuis gebeld om een afspraak voor ons in te plannen voor een second opinion. Een week later hadden we een afspraak. Helaas voor ons werd inderdaad bevestigd dat hij zeer waarschijnlijk klompvoeten had. 100% bevestiging is er pas als hij geboren is. 2 weken later zou er weer een echo zijn om te kijken hoe hij is gegroeid. Er is ons de vraag gesteld om een vruchtwaterpunctie uit te voeren, maar dit wilden wij niet ivm miskraam risico. Onze zoon is perfect zoals hij is en geen chromosoom, syndroom of spier afwijking zal dat veranderen. Wij hadden tot nu toe geen geluk en wilde dit zeker niet op de proef stellen met een miskraam. Wel wilden we graag een erfelijkheid arts spreken. Zij vertelde ons dat de kans groter is dat het alleen de klompvoeten zelf zou zijn dan een andere oorzaak op basis van onze gegevens. NIPT uitslag van goed, een gezonde voorgeschiedenis van ons en onze familie en op echo’s zijn geen verdere afwijkingen gevonden. De baby beweegt goed wat veelzeggend is. De kans blijft bestaan dat er meer aan de hand is. Hier zullen wij pas achter komen als hij geboren wordt.
Veel informatie om te verwerken en veel verdriet. Klompvoeten zijn gelukkig goed te behandelen in Nederland, maar dat is rationeel bekeken. Emotioneel zit je in een rollercoaster.
Ik heb na een aantal weken besloten om psychologische hulp te zoeken om alles te verwerken en een plekje te geven voor de bevalling. Ik heb dit bij de verloskundige aangegeven en werd doorverwezen naar een psychotherapeut die gespecialiseerd is in trauma tijdens of na je zwangerschap. Vanaf de eerste afspraak zat het goed. Ik kon goed kwijt wat ik voelde en uitte mijn angsten. Na het eerste gesprek voelde ik mij al meer opgelucht en voelde me sterker worden. Ik kom er wel zei ik tegen mijn zoon terwijl ik mijn buik vast hield.
19 oktober 22:00 26 weken zwanger
Een vreselijke pijnscheut in mijn buik gevolgd met wat bloed en slijm. Ik vertelde het Thijs en zei dat ik morgen de verloskundige er over zal bellen, het is vast niks. Ik ben gaan slapen en had een vreselijke nacht gevolgd met constante krampen en pijnscheut krampen. Bij elke beweging werd ik wakker en voelde ik dat het nog niet gestopt was. In de ochtend ben ik rustig naar beneden gegaan en ik heb de verloskundige gebeld, zij zou langs komen. Mocht ik weer bloed en slijmverlies hebben dan moest ik haar direct bellen.
1,5 uur later had ik weer bloed en slijmverlies, dus belde ik direct weer op. De krampen waren ook nog steeds niet gestopt. Ik moest voor de zekerheid maar een tas inpakken. Ik heb Thijs gewekt en zei dat hij wakker moest worden en dat de verloskundige zo zou komen. Hij was zich rot geschrokken.
De controles waren goed, hartslag was goed, maar toch zou ik ingestuurd worden in overleg met het ziekenhuis om alles even te checken. Puur uit voorzorg ging ik rustig mee naar het ziekenhuis.
Wil je weten hoe het verder gaat, lees dan deel 2..