Best gelezen artikelen

Moederschap

  • Heerlijke Netflix binge series

    Heerlijke Netflix binge series
  • Voor haar was er helaas geen roze wolk

    Voor haar was er helaas geen roze wolk
  • Recept Big Mac Taco’s

    Recept Big Mac Taco’s
  • Alternatieve vragen om te vragen hoe de schooldag van je kind was

    Alternatieve vragen om te vragen hoe de schooldag van je kind was

Zwangerschap deel 2 | Verhaal van Roos

Zwangerschap deel 2 | Verhaal van Roos

In het ziekenhuis word ik direct aan een CTG-scan gelegd en meten ze de controles. De arts vertelt mij dat ze een aantal testen moeten uitvoeren om te kijken wat er precies aan de hand is.

Ik kreeg een uitstrijkje om te testen op hormonen en daarna een inwendige echo om de baarmoeder te bekijken. Mijn baarmoederkanaal was te kort. In het uitstrijkje bleek dat er positieve bevalhormonen zaten wat zou betekenen dat er een kans is dat de baby elk moment kon komen. Ik kreeg weeënremmers en longrijping medicatie en werd overgeplaatst naar het VU. Mijn emoties gingen uit en ik werd geleefd.

Twee dagen kreeg ik weeënremmers en twee prikken voor de longrijping. De dag dat de weeënremmers stopte was de engste dag, want nu was de vraag ga ik bevallen of blijven de weeën uit. Gelukkig bleven de weeën uit en mocht ik die vrijdag naar huis met strikte regels want het gevaar is nog niet geweken.

Follow-up afspraak

12 december had ik een follow up afspraak en was mijn baarmoederhals nog korter geworden. Zolang ik nog niks voelde mocht ik weer naar huis. Op 19 december kreeg ik weer krampen en verloor ik vocht, het leek alsof ik mijn plas niet kon inhouden. De verpleegkundige hoorde mij dat zeggen en heeft mij getest op vruchtwater. Mijn vliezen waren al langdurig gebroken. Ergens tussen 12 en 19 zijn ze gebroken. Een paar uur ervoor had ik mijn angst voor gebroken vliezen besproken met de psycholoog, ik had er over gedroomd en nu is het werkelijkheid geworden. Ik moest weer naar het VU, kreeg longrijping en mocht niet meer naar huis tot de baby geboren zou worden. Kerst kwam er aan en ik hoopte zo dat hij nu niet geboren zou worden.

29 december

Ik werd overgeplaatst naar het ziekenhuis dichterbij huis. Oud en nieuw ging voorbij en ik was opgelucht dat we januari gehaald hadden. Ik wilde absoluut geen december kindje. Ik had een gevoel dat mijn bevalling zou beginnen en dat de verpleging het zou missen. 5 januari werd mij verteld dat ik echt geen wee-activiteit had, de ctg was goed. Toch voelde ik mij anders dan de voorgaande keren. Ik probeerde ze te vertrouwen. Op 6 januari heb ik de arts gesproken dat ik vond dat ik niet serieus genomen werd en ik toch echt wat voelde en het niet klopt. Ik heb de angst uitgesproken dat ik na alle ellende niet mijn kind ook nog wilde verliezen. Ze wuifde het weg dat de ctg goed was en zij niks voor mij konden doen.

7 januari 10:00

Onder de douche voelde het alsof er een waterballon knapte in mijn buik. Totaal in de war riep ik de verpleging dat mijn vliezen waren gebroken. Vervolgens riep zij: ze waren toch al gebroken? Blijkbaar had ik een hoge vliesscheur en braken ze nu van onder. De ctg werd aangesloten en nogmaals zoals 10 minuten ervoor was alles goed.

Ik belde Thijs wakker dat hij langzaam op moest staan en hierheen moest komen. Binnen 5 minuten moest ik puffen en de verpleging vond het beeld gek want de ctg bleef goed. Ik dacht oké niet zeuren nu, de weeën worden straks alleen nog maar heftiger! Ik bleef rustig door puffen en probeerde mijn angst het niet over te laten nemen. De verpleging zei dat ik toch maar Thijs moest bellen da hij nu moest komen. Ik werd voorzichtig OK klaargemaakt want ik kreeg een keizersnee. Prematuur kinderen worden in dit ziekenhuis zo gehaald en hij lag in voetstuit waardoor een keizersnee ook gewenst is.

De arts dezelfde die mijn gevoel wegwuifde wilde mij niet toucheren omdat mijn vliezen al gebroken waren en wat nou als ik nu niet zou bevallen. Toch getoucheerd, al 8 cm ontsluiting. Iedereen in paniek we moesten nu naar de OK. De ctg was overigens nog steeds goed. Ik merkte niks, zat in mijn eigen cocon en pufte de weeën weg. Ik dacht alleen IK ZEI HET TOCH! Vlak voor de OK vertelde ik dat ik persdrang had. Ik werd snel de OK ingereden en omhoog getrokken voor de ruggenprik. Als je dacht dat weeën pijn deden,had je dit nog niet gevoeld. Je buik wordt letterlijk dubbel geklapt en ga dan maar rustig worden voor de prik. De arts sprak mij streng toe, wat werkte. Vanaf toen voelde alles goed.

26 minuten later om 11:26 met 33+2 werd mijn lieve zoon Jimmy Jonah geboren. Hij ging met papa mee voor alle controles en kwam later nog terug voor een kusje. Op naar de neonatologie afdeling voor het volgende avontuur met papa.

Ik bleef alleen maar toch gelukkig achter.

Ik heb een zoon, een prachtige zoon.

Volg:
Share:

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *