Deborah deelt haar verhaal. Zij had een zware bevalling en de kraamtijd viel haar zwaar. Helaas had zij geen roze wolk en dat mag ook bespreekbaar worden. Zij deelt verhaal.
Kan je jezelf voorstellen?
Ik ben Deborah Roman en ik ben 31 jaartjes jong. Samen woon ik met mijn man in Almere en hebben wij drie prachtige kinderen Xolani (5), Imara (2) en Josiah (6 maanden).
Hoe verliep je zwangerschap en bevalling?
Pfoe, waar zal ik beginnen haha! De blijde nieuws kwam in februari 2022. Het was wel even schrikken, want wij hadden net Imara gehad dus het was even schakelen. Tijdens de zwangerschap voelde ik me heel erg beroerd, ik had heel veel last van overmatig speeksel en was continu vermoeid. Maar goed, met nog twee andere kleintjes doet het lichamelijk wel wat met je.
Tijdens de 6/7e maand van mijn zwangerschap voelde ik mij wederom beroerd en ben toen eerder met verlof gegaan. Een week daarna moest ik naar het ziekenhuis voor een ijzerinfuus want mijn hb bleef alleen maar laag. Na de reguliere check-up (bloeddruk, hartecho etc) viel het de gynaecoloog op dat mijn bloeddruk hoog was. Vervolgens nam zij een ander apparaat om zeker te zijn van de meting en die bleek ook hoog te zijn. Vervolgens kreeg ik te horen dat ik niet naar huis mocht, want ik moest cito urine en bloedtest doen. Na de test moest ik blijven in het ziekenhuis tot na de uitslag en dat duurde nog even. Uiteindelijk was het bekend en bleek ik ook nog eens een zwangerschapsvergiftiging te hebben opgelopen.
Nou, de moed zakte mij nog eens in de schoenen hoor. I was over this pregnancy en toen kwam dit er ook nog bij. Ik mocht toen niet meer naar huis en moest in het ziekenhuis blijven ter observatie. Mijn dossier werd dus door het Flevoziekenhuis overgenomen. Ik bleef drie dagen in het ziekenhuis onder medicatie voor mijn bloeddruk en kreeg continu een hartscan voor de kleine and i’m saying it again: I was over this! Maar hoe dan ook, ik moest sterk blijven voor mezelf en de baby en de anderen thuis. Fastforward, ik mocht eindelijk naar huis maar dan met verplichte bedrust als advies zodat ik kon wachten tot 37 weken om ingeleid te worden.
De dagen en weken gingen voorbij. Ziekenhuis in en uit! Voor controles.
De dag van bevalling naderde en ik mocht naar het ziekenhuis om alles voor te bereiden, omdat ik dus ingeleid zou worden. De ballon zou geplaatst worden, maar dat kon toen niet meer, omdat ik opeens 2 centimeter ontsluiting had! Zij hadden toen besloten dat ik naar huis mocht en ik moest de volgende ochtend terugkomen.
Next morning! Heel vroeg in de ochtend (4:00) kreeg ik al weeën en sterk achter elkaar. Uiteindelijk konden wij naar het ziekenhuis en kon ik gelijk aan de CT-scan. Na een uur mocht ik naar de verloskamer voor een infuus. Het was toen 09:30 en de weeënstorm ging maar door totdat ik aangaf dat ik dus voel dat ik wil persen. Volgens de verpleegster kon ik nog wachten.
De gynaecoloog kwam en zei dat ik dus 8 cm had. Nou, het duurde niet lang meer en mijn lichaam heeft zelf de bevalling gedaan. Na twee keer persen floepte hij eruit. Ze hebben hem nog net kunnen opvangen. En dit alles zonder de medicatie om weeën op te wekken.
Daar was hij dan… 1800 gram! Verassend klein en het enige wat ik hoorde was:
“Hij is klein, de kinderarts moet komen”.
Mijn zoon was koud, grijs en klein. Ik wist niet wat er gebeurde. Het was rommelig en druk met allerlei artsen en verpleegkundigen in de kamer.
Sis was tired!
Na al zijn controles moest hij dus in de couveuse en moesten wij wachten voor een plek op de kinderafdeling. Dat bleek er toen niet te zijn. Wij kregen in de avond te horen dat wij overgeplaatst werden naar een ander ziekenhuis in Blaricum. Het verliep heel rumoerig, maar uiteindelijk hebben wij het voor elkaar gekregen dat ik met Josiah meekon in de ambulance.
Kraamtijd
Mijn kraamweek was heel erg rumoerig. Na de bevalling moest de kleine in de couveuse. Na lang overleg was er geen plek in het Flevoziekenhuis op de Neonatologie afdeling en moest wij dezelfde avond naar het Tergooi in Blaricum. Dit was enorm vermoeiend want ik was een paar uur ervoor bevallen!
Ik moest nog paar dagen blijven in het ziekenhuis, vanwege mijn bloeddruk want dat schommelde nog. De kraamweek was onrustig want wij moesten constant op en neer gaan. Dit ging gepaard met weinig slaap. Na mijn ontslag had ik dan even de tijd thuis met mijn andere kids, maar het voelde voor ons niet compleet en het was heel verdrietig om uit het ziekenhuis te gaan en je baby daar te “laten”. Het was heel onwennig, omdat het bij mijn andere twee kinderen niet zo ging. Ik wist niet zo goed wat er om mij heen gebeurde. Ik wist alleen dat wij vaak in het ziekenhuis moesten zijn.
Uiteindelijk bleef hij 2,5 week in Blaricum en kon hij daarna terug naar het Flevoziekenhuis. Nadat wij hier waren aangekomen, kreeg ik de mogelijk om daar met hem te slapen in dezelfde kamer voor de binding en dat was fijn, maar ik was ook met mijn hoofd thuis bij de meiden. Ik deed wat er van mij verwacht werd, maar ik had geen rust. Ze waren met papa, maar mijn mamabrein kon het niet plaatsen.
In het ziekenhuis huilde ik ook veel en wist niet wat er met mij gebeurde. Het was te veel in één keer en dat kon ik niet aam. Mijn waarheid was:
Ik doe iedereen tekort omdat ik er niet volledig kan zijn.
Mijn doel was om de kleine te helpen om zelfstnaidg te drinken met de fles, zodat hij mee mocht naar huis. Ik was zo blij want dit was gelukt. Hij mocht uiteindelijk naar huis zonder sondevoeding.
Je had onlangs een bericht op Instagram gedeeld over je recente zwangerschap? Kan je daar meer over delen?
Ja zeker! Ik kreeg een compliment van een kennis, hij noemde mij een “powermommy”. Ik dacht: Nou dat ben ik niet hoor of althans nu niet. Maar het heeft mij aan het denken gezet. Wwanneer ben ik dat? Moest ik per se iets doen om het te zijn? Door mijn situatie had ik een negatieve mindset.
Maar ik kon het omzetten tot iets positiefs. Dat ik een power mommy ben gewoon omdat ik gezegend ben om een mama te zijn van drie mooie kindjes. Niks meer, niks minder. Dus door de reflectie kon ik op een of andere manier toch mijn kracht eruithalen.
Wanneer had je door dat iets niet anders voelde?
Ik was te vaak somber en had minder zin om wat te doen. Ik vond alles te veel. Als de kids er waren of familie/vrienden. Ik wilde het liefst alleen zijn. Het was alsof ik niet wist hoe ik met ze moest omgaan. Dus ik raakte snel geïrriteerd, was prikkelbaar en kon het soms afreageren op hun of op mijn man. Soms wilde ik niet eens opstaan om de kleine zijn fles te geven wanneer wij alleen thuis waren. Ik kreeg doemscenario’s dat er iets mis gaat. Daarnaast nam ik het mezelf kwalijk dat zijn geboortegewicht laag was, waardoor de binding ergmoeilijk ging.
Wat mij ook opviel was dat ik zo overgevoelig was voor kritiek dat goed bedoeld was, maar ik vertaalde dit naar “Je doet het niet goed”. En ik begon dat te geloven. Mijn emoties/hormonen waren all over de place en ik was alleen maar aan het huilen en voor me aan het uitstaren.
Wanneer heb je om hulp gevraagd?
Mijn man kwam met het voorstel dat we gingen kijken naar een oplossing. Ik keek zelf op het intenet wat voor symptonen ik had. But you know Google will tell you that you’re dying, dus hebben wij contact opgenomen met de huisarts. maar besproken om naar de huisarts te gaan. Dit was op het moment dat ik constant in tranen uitbarstte na of tijdens een simpel gesprek over mezelf. Zo kwamen we erachter dat ik een postnatale depressie had.
Hoe ga je en je omgeving er nu mee om?
Het was even wennen voor ze. And let’s be honest, in onze community praten wij er minder over of soms helemaal niet. Ik wilde het ook niet accepteren en mij erbij neerleggen dat dit de situatie was. Ik wilde juist hulp en het was helemaal oké om op zoek te gaan naar externe hulp. En nu gaan ze er goed mee om, zij steunen mij en ik probeer dat ook steeds toe te laten. Ik ben er nog niet 100%, maar sinds mijn begeleiding merk ik een stijgende lijn en dat probeer ik aan te houden met de steun van mijn lieve man en mijn familie.
Weet je, je kunt iets alleen verbeteren of aan werken als je erkent waar het misgaat, zodat de nodige hulp toegewezen kan worden.
Het is een moeilijk onderwerp maar wel belangrijk want veel vrouwen houden het voor zich. Wanneer besloot jij om dit wel te delen?
Het is zeker een moeilijk onderwerp en dat begrijp ik helemaal. Ik was heel veel aan het nadenken en ook vanwege de begeleiding die ik kreeg. En ik dacht van hey, ik heb straks twee dochters die ook moeder zullen gaan worden en het laatste wat ik wil is dat ze hierover dichtklappen, omdat ik weet wat het met mij heeft gedaan. Dus dat was mijn motivatie.
Daarnaast sprak ik ook andere mama’s die misschien hiermee te maken hebben gehad en het op hun manier hebben overleefd.
– Wat voor tips/advies heb je voor andere moeders?
- Wees niet bang om (professionele) hulp te zoeken.
- Blijf over je gevoel praten of waar je doorheen gaat. Het hoeft niet per se een adviserend gesprek te zijn, maar enkel om je te uiten.
- Wees lief voor jezelf.
- Schaam je niet, want ik wilde dit ook niet accepteren! Het is overduidelijk dat wij veranderen zodra wij moeder zijn geworden.
- Tijd voor jezelf is niet gewoon belangrijk. Het is essentieel!!
Waar kan men jou volgen?
Via Instagram. Dit is mijn persoonlijke account en hier vind je mijn businesspage.