Ik kan het nog steeds niet geloven, dit kan mij toch niet overkomen?
*anoniem verhaal van een moeder uit ons platform, dit zijn fictieve namen*
Ik ben moeder van 2, zelfde vader en heb een eigen bedrijf vanuit huis. Ik heb het enorm druk maar het gaat prima. Mijn partner steunde mij enorm en mijn business bleef groeien. Onze kinderen gingen inmiddels naar school, dus ik kon goed doorwerken. Echter nam ik te veel klusjes aan en ging ik te hard door. Dat resulteerde vorig jaar in een burn-out. Ik wist niet wat ik meemaakte, want ik ben normaliter heel spontaan, vrolijk, energiek en nu was ik zo moe, depressief en negatief.
Een burn-out.. hoe nu verder?
Het wss zwaar voor m’n vriend. Ik haalde altijd de kids op, maakte het eten klaar, wat ik met liefde deed, want hij werkte vaak nachtdiensten. Hij gaf mij de ruimte om mijn business te ontwikkelen, dus ik dacht: yes hij is er voor me! Nja dat dacht ik.
Step by step
Ik had veel geluk dat mijn omgeving mij bijstond. Soms onderschatten mensen een burn-out en vinden ze dat je je aanstelt. Dat was gelukkig bij mij niet het geval. Mijn beste vriendin hielp enorm veel mee en ze was er echt voor me. Ze bleef vaak slapen om bijvoorbeeld de kids. Zij haalde ze weleens op of bracht ze naar school. Ik ben inmiddels uit m’n burn-out en pakte het werk rustig op.. Gister kwam m’n beste vriendin langs en ze zag er bang uit. Ik dacht.. Heh wat is er. Ze deed heel raar terwijl ik haar eergister nog zag, dus ik begreep het niet echt.
Dit kan je niet menen..
Ze kwam heel moeilijk uit haar woorden en ik dacht: ok, dit is niet goed. Ze kwam eindelijk uit haar wonorden en wat blijkt: ze had tijdens mijn burn-out een affaire m’n man. Ze vertelde dat als m’n moeder er was, gingen ze altijd naar een hotel terwijl hij zei dat hij moest werken. En dit duurde ongeveer 6 maanden, zei ze. Ik was sprakeloos.. Ik bood haar altijd hulp aan, als ze ergens mee zat, dan hielp ik haar. Ik was sprakeloos, ik kon niet gillen/janken, ik zat alleen maar voor me uit te kijken.
We hebben samen kerst gevierd, zag haar als familie. Nu vertelde ze daarboven op dat ze verliefd op elkaar zijn maar ze wil onze vriendschap niet in gevaar brengen. Ik dacht: er is geen vriendschap!
Ik heb haar weggestuurd en een paar uur later kwam mijn vriend thuis. Ik heb hem er meteen op aangesproken, maar hij vertelde mij het volgende:
Ze kwam vaak over de vloer en hielp mee. Hij was haar dankbaar en liet dat vaak aan haar weten. Hij vertelde haar vaak hoe lastig hij het vond om mij zo te zien en hoopte dat ik snel herstelde. Toen zei ze vaak via Whatsapp dat ze hem zo’n goede man vond, zo’n goede vader en ga zo maar door. Hij liet mij berichten zien dat ze hem ‘stalkte’ en zei dat ik niet beter word en hij beter met haar verder kan. Het was een dag vol drama, hoofdpijn en hij zei: er is niks gebeurd! Hij liet gesprekken zien waarin hij haar smeekt om hem met rust te laten. Hij wilde niks zeggen omdat ik al in een burn-out zat. Toen liet hij een telefoongesprek horen van een maand geleden, waarin ze basically aangaf dat ze alles voor hem zou doen, hem nooit met rust laat en ga zo maar door. En dat ze mij zou benaderen hierover.
Ik ben zo klaar met haar, maar deels vind ik het zo zielig dat ze dit doet.. Wat zouden jullie doen? De vriendschap verbreken of toch contact leggen waarom ze dit doet?