Ik kwam thuis en zag een post-it op de tafel: Ik kan het niet meer, bedankt voor alles.
*anoniem verhaal van een moeder uit ons platform, dit zijn fictieve namen*
Ik heb drie kinderen met Lars, twee meisjes van 8, 4 en een jongetje van 9 maanden oud. Onze meiden waren eigenlijk perfecte kindjes. Elke fase ging eigenlijk goed dus we hebben nooit de zware fases meegemaakt waar je veel over leest.
Ik werk in de kinderopvang en mijn man werkt als directeur bij de bank. Hij heeft een drukke baan dus ik werk maar 2 dagen per week want ik geniet enorm van mijn werk.
The big news
Ik was zwanger van onze zoon en ik was echt blij. Na 2 meisjes vond ik het stiekem erg leuk dat we een jongetje kregen. Lars was ontzettend blij en alles verliep goed. Ik had een fijne zwangerschap, bevalling ging ook goed en onze kraamtijd verliep prima.
En toen veranderde er van alles
Na twee maanden merkten we dat onze baby erg huilerig was. In het begin was het normaal of nja, dat dachten we, maar het huilen nam enorm toe. Het was zelfs zo erg, dat mijn dochters er slecht van sliepen en enorm moe waren op school. Ik probeerde van alles. Ik gaf borstvoeding, flesvoeding, white noise machine, you name it.
Niks leek te helpen. Mijn man werd er gek van. Na een drukke werkdag was hij de rust gewend dus dit viel hem zwaar. Maar het was zwaar voor iedereen..
Maar dat begreep hij niet echt.
Na zes maanden merkte ik dat mijn man vaker wegbleef, hotels boekte zodat hij kon werken en op de een op andere dag besloot hij dat hij niet meer kon. Toen onze kleine man 7 maanden oud was, liet hij een post it achter toen ik even met de kids op bezoek was bij mijn ouders.
Sorry ik kan het niet meer. Bedankt voor alles.
En dat was het. Ik schrok me rot. Ik kwam thuis, deed de kinderen in bed en belde direct mijn zus op. Niemand begreep het. Hij was ook niet te bereiken, het was echt te bizar. Het bleek dat hij naar Thailand was geweest om zichzelf te vinden. Dit liet hij aan zijn broer weten en niet eens aan mij.
Nu is hij terug en voelt zich weer ‘goed’ en wilt het weer proberen. Ik heb zoveel vragen want waarom kon hij dit niet met mij bespreken? Waarom ging hij weg en appte/belde hij niet even. De huilbaby is ook zwaar voor mij, maar we vinden wel een weg.
Mijn ouders vinden dat ik van hem moet scheiden maar ik vind het zo moeilijk.. Wat zou jij doen?
Beeld: Pixabay