Vandaag is het Wereld Obesitas Dag. Obesitas is een door de WHO erkende chronische en terugkerende ziekte. Helaas wordt het niet als dusdanig erkend door onze omgeving als ook niet door een groot deel van onze zorgverleners. Het grote stigma ‘eigen schuld, dikke bult’ of simpelweg ‘minder eten en meer bewegen’ heeft grote negatieve consequenties. Het stigma zorgt ervoor dat mensen die eronder te lijden hebben buitengesloten en gediscrimineerd worden (bron: overgewichtnederland.org.) Roxanne heeft obesitas en vertelt haar verhaal:
Kan je jezelf kort voorstellen?
Ik ben Roxanne 28 jaar, moeder van twee kids van 2 en 5 jaar oud. Ik woon samen met mijn vriend in Rotterdam, maar ben geboren en getogen in Den Haag.
Je hebt obesitas? Wat voor klachten/symptomen heb jij?
Klachten en symptomen beschrijven, tja dat is lastig. Het is niet zo eenvoudig voor mij. Ik kan niet makkelijk zeggen dat mijn klacht door de obesitas komt. Ik kan wel zeggen dat ik snel/vaak moe ben, en dat ik regelmatig last van maagzuur en rugpijn heb. De grootste klachten ervaar ik psychisch eigenlijk. Ik vind mezelf lelijk en daardoor zijn er meerdere mentale klachten gegroeid. Hierdoor heb ik veel gemist in mijn leven.
Kan je hier een voorbeeld van geven?
Ik ga bijvoorbeeld nooit mee zwemmen.. en zomers haat ik het. Want het liefst verhul ik mijn lijf in grote wijde kleren zoals truien. Ik heb bijvoorbeeld nooit foto’s laten maken toen ik zwanger was of een gezinsshoot gepland. Dit komt doordat ik het haat om mezelf te zien.
Dit zijn kleine voorbeelden van hoe dik zijn mijn leven beïnvloed.
Heb jij last gehad van de stigma Eigen schuld, dikke bult?
Ik ken de stigma zelf niet, maar ik merk wel dat men er altijd heel makkelijk over praat.
Dan eet je toch gewoon minder.
Gewoon meer bewegen, dan is het er zo af!
Helaas werkt dat echt totaal niet zo…
Voelde jij je serieus genomen door de hulpverleners? Ik lees dat velen zich helaas niet gehoord voelen.
Nee, ik voel mij tot op de dag van vandaag niet serieus genomen door artsen/hulpverleners. Ik krijg altijd te horen dat het aan mijn gewicht ligt. Of ik nu voor mijn darmproblemen kom waar ik al 7 jaar meeloop of pijn aan mijn grote teen. Het is altijd de schuld van mijn overgewicht.
Krankejorum word ik ervan
Artsen hebben zelfs beweerd dat het tussen mijn oren zat. Het voelt heel oneerlijk en als ik erover spreek, voel ik direct weer de boosheid in mezelf. Nooit word je serieus genomen, ze zien alleen maar getallen, maar ze zien mij als mens.
Dat is misschien wel mijn grootste wens, dat ik weer gezien wordt als mens. Ik wil gewoon mee kunnen doen met de maatschappij. Ik wil dat mensen mij als persoon leren kennen ipv dat dikke meisje of dat grote meisjes/stevige vrouw. Of:
Je bent voor een dik iemand wel knap hoor.
Onlangs is er uit een nieuw onderzoek gebleken dat veel mensen onzeker worden door fatshaming. Heb jij daar last van gehad?
Ik ben heel onzeker door fatshaming en ik gok dat dat nooit meer weggaat. Dat tekent je voor het leven.
Wij willen meer awareness creëren omtrent obesitas. Heb jij nog een bericht aan anderen of een boodschap?
Een bericht aan anderen. Tja, dat vind ik lastig. Dik zijn is voor niemand leuk, want je wordt altijd wel op een manier buitengesloten erdoor. Ik denk dat eenieder zich zou wensen dat we van nature aanleg hadden voor een maatje 36/38. Maar helaas werkt het niet bij iedereen zo. Er zijn zo ontzettend veel factoren waardoor je dik kan zijn. Laten we van iedereen gaan houden dik, dun, klein, groot, en alle kleuren die erbij komen kijken. Mensen hebben meer te bieden dan alleen een buitenkant.
liefs, Roxanne
