Aghhh ik kan niet meer. Dit is zo niet efficiënt, maar goed ik moet maar. Voor nu heb ik geen andere optie. En lenen nee ik ga echt niet lenen.
Hi! Ik ben Djéranie, ik ben 33 jaar jong en dit is mijn eerste blog hier bij Babymomtalk, superleuk! Ik ben moeder van Trey, een energieke en attente jongeman van 8. In mijn blogs zal ik je meenemen in mijn wereld als moeder van Trey, startende ondernemer, dochter, vriendin en ja ik ben ook nog af en toe ‘gewoon’ vrouw.
Rennen, vliegen, vallen en weer opstaan…je kent het wel, zeker nu je moeder bent. Maar onze versie gaat een beetje anders. Opstaan, iedereen kleren aan, ontbijt maken, tassen inpakken, snel snel dooreten en de deur uit. En wanneer je dan op tijd op school (of de opvang) aankomt, ben je trots, maar eigenlijk heb je geen tijd om erbij stil te staan. Je moet alweer door, de file in of op de fiets naar je volgende afspraak.
Ik neem je mee terug in de tijd, naar een jaar geleden. Via mijn werkgever werd ik op een uitvoerende opdracht gezet in een kleine rijke stad. Ik ben schuldhulpverlener en had het 1,5 jaar ervoor trainees opgeleid en projecten geleid. Hierbij had ik een hele kleine caseload om nog in contact te staan met de praktijk. Maar nu mocht ik zelf weer de uitvoering in. In eerste instantie vond ik het heerlijk, het was zo rustig en ik kon relax aan de slag. Maar binnen twee weken was de uitdaging ver te zoeken. Ook viel er niet meer werk te halen. De ‘bore-out’ sloeg toe in de zomer 2018, ik verveelde mij enorm! Dit alles maakte dat ik begon na te denken over mijn next step: ondernemen…maar hoe? Door mijn scheiding had ik geen reserves kunnen opbouwen. Ik woon in een vrije sector woning en al stond ik ingeschreven voor en sociale huurwoning, zou ik teveel verdienen daarvoor.
Uiteindelijk heb ik besloten het gesprek met mijn werkgever aan te gaan. We hebben besloten met wederzijds goedvinden uit elkaar te gaan. We werden het namelijk niet eens over de uitvoer van de werkzaamheden. Toen kwam het moment dat ik mijn lease-auto met tankpas moest inleveren. Ik had een weloverwogen beslissing genomen en dit betekende dat ik 5 dagen in de week Trey op de fiets naar school zou brengen. Dit is toch niet een big deal hoor ik je denken, nou voor mij wel. Een enkele reis is 20 minuten, die ik dus 4x zou afleggen.
Dit alles speelde zich af november 2018, bij het afsluiten van de herfst en inluiden van de winter. Dit was een enorme uitdaging, ik woon in Haarlem en die westenwind is no joke. Er waren dagen dat ik het helemaal zat was en dat alles erg langzaam ging. Dat ik in mijn hoofd berekeningen ging maken hoeveel tijd ik zou besparen met de auto. Langzaam, langzamer…langzaamst….
Het afgelopen half jaar heb ik uitgetrokken om op zoek te gaan naar wie ik ben in deze nieuwe situatie en waar ik heen wil. Wat vind ik belangrijk? Ik ben er achter gekomen dat ik automatisch efficiënte berekeningen maak, met alles wat ik doe. Ik wil zo min mogelijk tijd verspillen. Maar ik heb dus ook geleerd dat een paar stappen terug je in de vertraagstand brengt. Maar dat daar de magic happens. Dan ben je gedwongen om ook naar je innerlijke zelf te kijken. Je wordt gedwongen om patronen te doorbreken en je ego aan de kant te zetten. Ik heb geleerd om hulp te vragen, wanneer het echt bar en boos was, kregen we vaak een lift. Als het echt niet kon gingen we eerder de deur uit om de bus te pakken.
Inmiddels weet ik waar ik heen wil met mijn onderneming en zal ik deze zomer alles uitwerken om eind augustus te kunnen lanceren. Ook heb ik inmiddels een auto kunnen kopen, niet heel luxe maar het rijdt en is goed onderhouden. Dit alles heeft me karakter gevormd en neem ik mee om anderen te bemoedigen.